November 3, 2023

අඳුරු වලාවක පෑයූ රිදී රේඛාවක්

 

පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙනි.

ආදර දුවේ පුතේ....

වීරයෙක්, වීරවරියක් කිව්වම... වික්‍රමාන්විත වැඩ කිව්වම ඔයාලගෙ හිතට එන්නෙ මොන වගේ හැඟීමක් ද? සමාජය වෙනස් කරන්න විශාල වැඩ කොටසක් කරල, එහෙමත් නැත්නම් ජීවිත පරිත්‍යාගයෙන් අන් අය වෙනුවෙන් කටයුතු කරල ලෝකයේ නමක් තැබූ අය ද? අපි මෙහෙම හිතමු, තමන්ගෙ පවුල තුළ, තමන් අවට පරිසරය තුළ පුංචි පුංචි යහපත් වැඩ කරන  දරුවෙකුට, දැරියකට වීරවරියක් වෙන්න බැරි ද? අපි පුංචි විකුම් තුළින් ඔයාලට හඳුන්වල දෙන්නෙ නම් එවැනි වීරවරයින් තමයි. ඒ ඇයි දන්නවද? ඔයාල හැමෝම තුළ ඉන්නවා මනුස්සකමේ අප්‍රමාණ සුවඳ විහිදුවන පුංචි වීරයෙක්. අන්න එයාව මතු කරගන්න ඔයාලට උදව් කරන එක තමයි අපේ අරමුණ.

අද මම ඔයාලට කියන්න යන්නෙ මම හොඳින්ම දන්න පුංචි වීරවරියක් ගැන. ඇය පවුලේ එකම දියණිය. ඇය ඉතා ළාබාල වියේදි ම තමයි ඇගේ අම්මා අසනීප වෙන්නෙ. සමහර කාලවලදි අම්මාට ගේ ඇතුළෙ එහෙ මෙහෙ යන්නත් රෝද පුටුවක් උවමනා වෙනවා. තවත් කාලවලදි ඇයට ඇඳට ම සීමාවෙලා ඉන්නත් වෙනවා. ඉතින් මේ පුංචි දියණිය තාත්තත් එක්ක එකතු වෙලා අම්මව ආදරයෙන් රැක බලා ගන්නවා. ගේ දොර පිළිවෙලට තියාගන්න, බතක් ව්‍යංජනයක් උයා පිහා ගන්න විතරක් නෙවෙයි... අම්මගෙ හිත සතුටින් තියන්න කවි, ගී කියන්නත්, ලස්සන නැටුමක් කරල පෙන්නන්නත්, අම්මාට ඇහෙන්න පොත් කියවන්නත් ඇය කාලය වෙන් කරගන්නවා.

අම්මාගේ අසනීප තත්ත්වය සහ තාත්තාගේ කාර්යබහුලකම එක්ක ඇයට බොහෝ අවස්ථා මග හැරී යනවා. ඒත් කිසිම දවසක ඇය ඒ ගැන මැසිවිලි නගන්නෙ නැහැ. ලද දෙයින් සතුටු වෙන්න වගේම, අනිත් අයව සතුටින් තියන්නත් ඇයට පුළුවන්. මේ දියණිය අම්මටත්, තාත්තටත් විශාල හයියක්, අත්වැලක්. තරු නැන්දාට වුණත් පුදුමයි ඒ පුංචි වයසට ඇය කොහොමද මේ තරම් ශක්තිමත්, ආදරවන්ත කෙනෙක් වුණේ කියලා.

තවත් ලස්සනම කාරණයක් තියෙනවා ඇය ගැන කියන්න. ඇය පොත් ගුල්ලියක්. ඒ කියන්නෙ ඇගේ හොඳම විනෝදාංශය තමයි පොත් කියවන එක. ඇය පුංචි කාලෙ ඉඳල තෑගි ලැබුණු පොත්, මිල දී ගත්ත පොත් එකතු කරල නිවසේ ම පුස්තකාලයකුත් හදල තියෙනවා. ඇය වසර පුරාම අතට ලැබෙන මුදල් එකතු කරනවා පොත් ගන්න. පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම කොළඹ පොත් ප්‍රදර්ශනයටත් එනවා. අම්මාගේ අසනීප තත්ත්වය එක්ක කොළඹ එන්න බැරි වුණාම ඇය තමන්ට උවමනා පොත් අරගන්න උදව් ඉල්ලන්නෙත් තරු නැන්දගෙන් තමයි. මෙච්චර පොත් ගොඩක් තියාගෙන එයා තනියම කියවනවා කියලද ඔයාල හිතන්නෙ. නැහැ... නැහැ... මේ දියණිය ඇගේ පොත් එකතුව පොදු පරිහරණයට පුස්තකාලයක් බවට පත් කරලයි තියෙන්නෙ. එයාගෙ යාළුවො, නැන්දලා, මාමල විතරක් නෙවෙයි, පාසලේ ගුරුවරුත් ඒ පොත් අරන් යනවා කියවන්න.

මැක්සිම් ගෝර්කි කියන විශිෂ්ට රුසියානු ලේඛකයා කියනවා ‘‘මා තුළ ඇති යහපත් වූ හැමදෙයක් වෙනුවෙන්ම මම පොත්වලට ණයගැති වෙමි. කියල. ඉතින් මට හිතෙනවා මේ දුවත් ඒ වගේම පොත්වලින් ගොඩක් දේවල් ජීවිතයට අරන් තියෙනවා කියලා.  ඇය අඳුරු වලාවක පෑයුව රිදී රේඛාවක් වගේ.

අපේ පුංචි දුවල, පුතාලටත් පුළුවන් ඒ අක්කා වගේ ඔයාලගෙ පවුල තුළ, පාසල තුළ, ගම තුළ යහපත් බවින් බබළන පුංචි වීරයෙක් වීරවරියක් වෙන්න.

තරු නැන්දා

October 10, 2023

‘‘ධරණී“

 

Art by Jacky Gerritsen

ආදර දුවේ පුතේ,

අද ‘පුංචි විකුම්’ ඉසව්වෙන් මම ඔයාල හමුවට එක්කරගෙන එන්නෙ පුංචි වීරවරියක්. අම්පාර ප්‍රදේශයේ පිටිසර ගම්මානෙක ඉපදුණු, හැදුණු, වැඩුණු ඇය මට හමුවෙන්නෙ ‘ළමා ක්‍රියාකාරී වීරයෝ’ ළමා ව්‍යාපාරය නිසා. ඇගේ නම තමයි ‘ධරණී’. ධරණී කියන්නෙ මහ පොළවට කියන තවත් නමක්. “මහ පොළව වගේ හැමදේම දරාගන්න.” කියල අපි කතාවටත් කියනවනේ... ධරණී කියන්නෙත් ඒ වගේ ජීවිතයේ බොහෝ දුෂ්කර අවස්ථා දරාගෙන ලස්සන ගමනක් ආව වීරවරියක්.

ධරණීගෙ තාත්තා දෘශ්‍යාබාධිත කෙනෙක්. අම්මාත් පෝලියෝ රෝගය නිසා අසනීප තත්ත්වයකින් පෙළෙන කෙනෙක්. ස්ථිර රැකියාවක් කිරීමට අපහසු දෙමව්පිය යුවළකගේ දැරියක වීම නිසාම ධරණී ළමා වියේ සිටම විවිධ ආර්ථික, සමාජ දුෂ්කරතා රැසක් මැද තමයි ජීවත් වුණේ. නමුත් ඇය කිසිම විටෙක ඉගෙනීම පැහැර හැරියෙ නැහැ. අඩුපාඩු ගැන කියමින් දෙමව්පියන්ට කරදර කළේ නැහැ. තමන්ට හැකි උපරිමයෙන් ඉගෙනීමට අවධානය දුන්නා. ඇය තේරුම් ගත්තා ඉගෙනීමෙන් පමණයි ඒ දුෂ්කර ජීවන තත්වයෙන් මිදුමක් ලබා ගන්නට හැකිවන්නේ කියා.  

ධරණී පහේ ශිෂ්‍යත්වය සමත් වෙන්නෙ අමතර පන්ති කිසිවකට යන්නෙ නැතිව. ඉන්පසුව ඇයට ශිෂ්‍යාධාර මුදලක් ලැබුණා. ඒ වගේම ඇයට ඉගෙනගන්න පාසලෙන්, වටපිටාවෙන් සහය ලැබුණා. උත්සාහය, උනන්දුව ඇත්නම් අපට උදව් කරන්නට කැමති පිරිසක් සමාජයේ ඉන්න බවටත් මෙය හොඳ නිදසුනක්. සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයත් සමත් වුණ ඇය පසුගිය කොරෝනා සමයේ උසස්පෙළ විභාගයත් සමත් වුණේ විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළත් වෙන්න සුදුසුකම් ලබමින්. 

මම වාක්‍ය දෙක තුනකින් ලිව්වට ඇය ආ ජීවිත ගමන නම් එතරම් සුවපහසු එකක් නෙවෙයි. ඇය තමන්ගෙ ඉගෙනීමට උදව් කළ අය හැමදාමත් සිහිපත් කරන්නෙ ආදරෙන්. 

සරසවි වරම් ලැබූ පසුව පවුලේ අයට තිබුණු ලොකුම ප්‍රශ්නය ඉදිරි අධ්‍යාපන කටයුතු වෙනුවෙන් ඇයට වියදම් කරන්නේ කොහොමද යන්න. ඒ නිසාම ඇයට යෝජනා කරනවා විශ්වවිද්‍යාලය වෙනුවට විද්‍යා පීඨය තෝරා ගන්න. නමුත් ධරණී අභියෝගවලට සැලෙන කෙනෙක් නෙවෙයි. තමන් කැමති විෂය ධාරාවෙන් සරසවි අධ්‍යාපනය ලබන්න ඇය තීරණය කරනවා. 

“ශිෂ්‍යාධාර ලැබෙනවනෙ තාත්තෙ. මම ටියුෂන් පන්තියක් දෙකකුත් කරගෙන කොහොම හරි කැම්පස් යන්නම්.” 

ධරණීගෙ තාත්තටත් ඒ වචන ලොකු හයියක් වෙලා. මේ විස්තර අහන් ඉද්දි මට හිතුණෙ ධරණී තමන්ගෙ නමේ අර්ථය හැමදාමත් ජීවමාන කරනව කියලයි. ධරණී වගේ දරාගෙන අභියෝග සියල්ල ධෛර්යයෙන් ජීවිතයේ ඉදිරියටම යන්න ආදරේ දුවේ පුතේ හිතට ගන්න. 

තරු නැන්දා  


November 10, 2016

ඔව්!!! ඒ සමනල්ලූ සිරිපාදේ නොයති,


වව්නියාවෙන් ඔබ්බට වලෙයිපාඩු දක්වා ගිය ගමන ගැන පසුගිය කලාප දෙකකදී ම මා ලියූ අත්දැකීම් සටහන් ඔබට මතක ඇති. මේ ගමනෙදි යුද්දයේ බියකරු අත්දැකීම් මතින් ජීවිතය දරාගන්නට උත්සාහ දරන දරුවන්, වැඩිහිටියන් වගේම පරිසරයත් මගේ හිතේ කම්පනයක් ඇති කළා.

වව්නියාවෙ ? අහරට සයිවර් සප්පායම් වූ හෝටලයේ දමිළ සේවක මහතුන්ගේ ළෙංගතු බව තිස් වසරක යුද්දයට පවා පොලොවට සමතලා කර දමන්නට බැරිවුණු මනුස්සකමක සුවඳ අරන් ආවා. ඉන් අනතුරුව ගමනේදි හමුවූ බොහෝ පිරිස් එබඳුම යි.

මුලංකාවිල් දෙව් මැදුරු බිමේ හමු වූ ‘‘සොබාදහමේ පියතුමා ආනන්ද කුමාර් පියතුමාගේ හෘදයාංගම මානව පේ‍්‍රමය, ජීවිත ආදර්ශය...

වේරවිල් ශුද්ධවු පවුලේ කන්‍යාරාමයේ දී හමු වූ පවුලේ සියල්ලන් අහිමි වී සිටියදීත් අවිහිංසක සිනාවෙන් අප පිළිගත් දැරියන් දෙදෙනා...

වලෙයිපාඩු දෙව් මැදුරේ හමු වූ අවිනිශ්චිත ජීවිත ගමනක් මැදින් වුව හෙට දවසක් ගැන බලාපොරොත්තු අත්නොහැරි දරුවන්ගේ අපේක්ෂා පිරුණු මුහුණු...

ඒ දරුවන් වෙනුවෙන් දුයිෂෙන් කෙනෙක් වන්නට උත්සාහ දරන වලෙයිපාඩු දෙව් මැදුරේ වසන්ත පියතුමා...

උතුර තේරුම් නොගන්නා, උතුරට සංවේදී නොවනා දකුණට දොස් පවරමින් උතුරු දකුණු හදවත් යා කරන්නට විසල් මෙහෙවරක් ඉටුකරන ටෙරන්ස් පියතුමා...

මනුෂ්‍යත්වය ගැන අප‍්‍රමාණ ආදරයකින් හදවත එළිය කළා. ඒ නයින් මඟ දිගේ විනෝද චාරිකා යන ඔබට මේ මනුෂ්‍යත්වය ඇස නොගැටේවි. දහස් සුවහස් මරණ, දුක් වේදනා කඳුළු මතින් බිහිවුණු යුද ස්මාරකවලට එපිටින් මිනිසුන්ගේ සැබෑ ජීවිතයට එබී බලන්නට උත්සාහ කරන්න. යුද ජයග‍්‍රහණ සැමරුම් කොතරම් විහිළුවක් ද? නිස්සාර දෙයක් ද? අමානුෂික දෙයක්ද? ඔබට වැටහේවි. 

වලෙයිපාඩු ගමන අවසානයේ මාතින් ලියැවුණු කවියක් මේ...

ඔව්!!! ඒ සමනල්ලූ සිරිපාදේ නොයති....

‘‘පල්ලවරායන්කට්ටුව හන්දියෙන් හැරුණම වලෙයිපාඩු දක්වාම මඟ දිගට කහ පාට, සුදු පාට, අළු පාට පුංචි පුංචි සමනල්ලූ ?න් පිටින්.. හරියට නැතිවුණ දෙයක් හොයනව වගේ... “

ලේ ඉහුණු බිම්කඩක
මල් රොන් සුණු සුවඳ
ඉව කරනු කෙලෙසක...
දූවිලි ෂෙල් වැකුණු
අතු ඉති කටු තුඩු මත
මලක් වුව නොපිපීම
කවර නම් අරුම ද...

කාෂ්ටක මඟ දිග
අඳුරු ළඳු දෙනි මැද
කුමක් නම් සොයන්නෙද
ඒ පුංචි සමනල්ලූ...

අත් නොහැරි අත්බවෙක
අතරමඟ විසිකෙරුණු
දුෂ්කර ම ජීවිතය
හැර නොයා දිනන්නට
කියා දෙන දුයිෂෙන්
කවුරුන්ද?
පියාපත් එපමණ ම
සවි ඇද්ද?

නන්දිකඩාල්
කලපුවෙන් ඔබ්බට
කය දුෂ්කර ප‍්‍රාර්ථනාව
මුමුණන්නෙද නිහඬව ම
රෑනින් රෑන සැරිසරන
ඒ පුංචි සමනල්ලූ...

2016 ජූලි



දේව රාජ්‍යය කෝ කෙැතනද?




දූවිල්ලෙන් නැහැවුණු සූරිය ගස් යායක් මැදින් වැටුණු ගුරු පාරේ අපි ඉදිරියට ගමන් කළෙමු. සමනල් රංචු පිටින් අප සමඟ ම ගමනේ ය. මලක් පිපුණ ගහක් කොලක් පේන මානයේ නැති නමුදු මහපොලවටම යොමු වූ දෑසින් එක ම අරමුණක එක ම ඉසව්වක පියඹන ඒ සමනල් රංචු නැති වූ යමක් සොයන්නාක් මෙනි.

ගම්මානය නිම වන ලකුණු දක්වමින් ඈතින් ඈතට දිවෙන වගුරු බිමට එපිටින් උස් බිමක  ඉදි වූ සුවිශාල දේවස්ථානයක් දිස් වේ. ඒ වලෙයිපාඩු සාන්ත ආනා දෙව් මැදුර ය. යුද්දය නිම වී වසර හතක් ඉක්ම ගිය ද තවමත් තාවකාලික පියස්සක සෙවණ ලබන ජනතාව හිඟ නැත. මෙතරම් විසල් දෙව් මැදුරක් දෙවියන් වෙනුවෙන්ද? මිනිසුන් වෙනුවෙන් ද? දෙවියන් පවා එය ඉවසනු ඇති ද? මසිත පැනයකි.

වලෙයිපාඩු දේවස්ථානයට අයත් නොගැඹුරු මුහුදු තීරුවක් වේ.  ඒ සමුදුරු ඉසව්ව මුහුදු කූඩැල්ලන් හෙවත් අට්ටයන්ට රාජධානියකි. එහි සාමාන්‍ය ජනතාව ධීවර කටයුතුවල නොයෙදෙති. යුද්ධය පැවති කාල සීමාවේ ධීවර කටයුතු අඩාලව පැවති බැවින් මුහුදු කූඩල්ලන් ගහණය කොතරම් වැඞී ගියේ ද යත් ඒ අස්වැන්න සුවිසල් දෙව් මැදුරක් තැනීම සඳහා කෝටි ගණනක මුදලක් උපයා දී තිබිණි. දිළිඳු පැලක සිට දෙව් මැදුරට පිවිස දණ ගහන සැදැහැවත් අහිංසක දෙමළ ජනතාව කිසි විටෙක ඒ පිළිබඳ මැසිවිල්ලක් නොනඟති. දෙව් මැදුර ඔවුනට අභය භුමියකි. අසපුවකි. ඒ ඔවුන්ගේ ශ‍්‍රද්ධාව විය හැකි ය. නමුත් තමන්ගේ දූ පුතුන් ජීවිතය වෙනුවෙන් අනන්ත අප‍්‍රමාණ දුක් විඳින භුමියක තම නාමයෙන් ඉදිවන සුවිසල් දේවස්ථානයක් දෙවි පියාණන් වහන්සේ කෙලෙස ඉවසනු ඇත්ද?

සභාව දෙවියන් උදෙසා ද? මිනිසුන් උදෙසා ද? එසේත් නැත්නම් ධනය බලය උදෙසා පවතින තවත් ලෞකික රාජ්‍යයක් පමණ ද? කතෝලික සභාව සම්බන්ධයෙන් මේ පැනය උතුරටත්, දකුණටත් වෙනසක් නැති බව පැහැදිලි ය. ක‍්‍රිස්තුන් වහන්සේගේ ජීවන දැක්ම වූයේ පීඩිතයාගේ විමුක්තිය ය. නමුත් ඒ කල්වාරි ගමන වෙනුවට අද සභාව පාලූකරයේ යක්ෂයා මවා පෑ පරීක්ෂාවන්හි ගොදුරක් වී ඇත්දැයි සැක සිතෙන තරම් ය. 

දෙව් මැදුරට අභිනවයෙන් පැමිණ සිටින තරුණ පියතුමා ඉතාම කුඩා නිවහනක සෙවණෙහි වාසය කරමින් ම අලූත් මුහුදු කූඩැල්ලන් අස්වැන්නෙන් කළ යුතු දෑ සිහිපත් කරයි. පෙර පාසලක්, දරුවන්ට ඉගැන්වීම සඳහා පන්ති කාමර  එකී සිහිනයෙහි පියාපත් සලයි. අපි එයට තවත් සිහින එක්කාසු කරන්නෙමු.  ‘‘පුස්තකාලයක්. ළමයින්ට ඇවිත් පොත් පත් කියවන්න, කතා කරන්න, ඉන්න නිදහස් තැනක්.“

10, 11 වසරවල පමණක් දරු දැරියන් 50 ක් පමණ අපගේ වැඩසටහන සමඟ ද එක් වූහ. ගම්මානයේ සියලූම දරුවන් එක්ව ගත් කල කොතරම් පිරිසක් වනු ඇත්ද? ඒ දරුවන් වෙනුවෙන් ජීවිත පූජා කරන්නට මුහුදු කූඩැල්ලන් අකමැති නොවනු ඇත.

දරුවන් සමඟ කළ කෙටි කතා බහ ඔවුන්ගේ දිළිඳු දුෂ්කර ජීවිත අවබෝධ කරගන්නට මඟ පෑදීය. ඔවුන් වැඩි පිරිසකගේ දිවි සරිවනුයේ මුහුදිනි. ධීවර රස්සාවෙනි. එසේ නොවන තැන කුලී කම් ය.  සෑම පවුලකම පහ, හය ඉක්මවා යන සාමාජික සංඛ්‍යාවකි. ජීවිතය ජය ගන්නට ඉගෙනුම කොතරම් වටනේද යන්න කීව ද එතරම් බරපතල පවුලක හිඳිමින්, දුෂ්කර මඟ ගෙවා දුර බැහැරින් ඇති පාසල් කරා යමින් ඉගෙනුම ලැබීම පහසු කාර්යයක් නොවන බව වටහා ගැනීම අසීරු නොවේ. අඩු වයසින් විවාහ වීම එකී ගම් පියසේ බහුලව සිදු වන බව අප හා පැවසුවේ දේවස්ථානය භාර පියතුමා ය.

‘‘අනාගතේදි ඔයාල මොනවද කරන්න හිතන්නෙ..“ දෙමල බස හසුරුවන්නට දැන සිටි ටෙරන්ස් පියතුමාගෙන් දරුවන් වෙත යොමු වූ පැනයකි.

‘‘මට මතක් වෙන්නෙ නෑ..“ දැරියක් කීවේ කල්පනාබරව ය. තවත් සුළු මොහොතකට පසුව “ලොකු දුරක් යන්න තියෙනවා.“ ඇය ම සිනාමුසුව පැවසුවාය.


2016 ජුනි

වව්නියාවෙන් ඔබ්බට ආදරයේ නෑ ගමනක්....

යුද්දය අතරතුර මිය ගිය, අතුරුදන් වූ පියතුමන්ලාගේ
සේයා රූ පෙන්වන ආනන්ද පියතුමා

‘‘ඒ ජෝන් ලොරාට් ෆාද. චන්ද්‍රිකා ආණ්ඩුව කාලෙ යුද්දය ඇවිළෙද්දි අවතැන් වුණු මිනිස්සු එක්ක පලෙයි ඉඳල යාපනේ ගිය ගමනට ඒ ෆාද සම්බන්ධ වුණා. මං එතකොට සහෝදරතුමෙක්. බිෂොප් එක්ක මම නැවතුණා. අපට යන්න විදියක් තිබුණෙ නැහැ. යන්න එන්න බැරි වයසක අය අනූවක් විතර රැක බලාගන්න සිද්දඋණා. ලොරාට් පියතුමා වතුර විස වෙලා වමනෙ ගිහින්ම අනාථ කඳවුරකදි මැරිල තිබුණා. මම බේරුණෙ අර වයසක මනුස්සයො එක්ක මට රැඳෙන්න සිද්දවුණ නිසා. ඔය කතාව මතක් කරන බිෂොප් නිතරම මට මෙහෙම කියනවා.

‘‘You are still alive. You should be a ringing bell throughout that entire life. ’’

‘‘ඔබ තවමත් ජීවතුන් අතර, ඔබ ජීවිත කාලය පුරාම නද දෙන සීනුවක් විය යුතුයි.’’

ඉතින් ඒ, ජීවිත කාලය පුරාම නද දෙන සීනුව අපට හමුවූයේ පසුගිය පෙබරවාරියේ පාළොස්වක පෝ දා ය. අපි වව්නියාවෙන් පිටත්ව මුලංකාවිල්, වේරවිල් හරහා වලෙයිපාඩුවට මිත‍්‍රත්වයේ සුන්දර චාරිකාවක නියැළුණෙමු. ඒ ‘‘කිතුසර’’ කණ්ඩායම සමගිනි. ඒ මුලංකාවිල් දෙව් මැදුරේ ආනන්ද කුමාර් පියතුමා ය. ආනන්ද පියතුමා තම නිවස්නය කොට ගෙන ඇත්තේ අවතැන් කඳවුරක දක්නට ලැබෙන ආකාරයේ කුඩා තහඩු නිවාස දෙකකි. ඒ සුවපහසු නිල ලැගුම් ගෙය අත්හරිමිනි. ප‍්‍රදේශයේ ජනතාවගේ ජීවන අරගලයට පියතුමාගේ ආත්මීය කැපවීම පිළිබඳව බාහිර සලකුණකි එය.

‘‘Father of Nature’’ ආනන්ද කුමාර් පියතුමන්ව හෘදයාංගම එලෙස හඳුන්වා දුන්නේ තවත් උතුරුකරයේ සහෝදර පියතුමෙකි. සැබවින්ම ආනන්ද පියතුමා ‘‘සොබාදහමේ පීතෘවරයෙකි’’.  වේට්ටියක් සහ කමිසයකින් සැරසුණු ඔහු අප හමුවට පැමිණියේ ද නිදහස් නිරුවත් දෙපතුළිනි. ලැගම් ගෙය වූ තහඩු කුටිය පවා තුරු ගොමුවකින් වට වූ නිස්කලංක තැනකි. මා මුලින් සඳහන් කළ කතා බහ ඇරඹුණේ  ආනන්ද පියතුමා විසින් අමුත්තන් පිළිගැනෙන කුටිය ද, පුස්තකාලය අවකාශයද, සාලය ද ලෙස භාවිත කෙරෙන කුඩා කුටියට පිවිසීමෙන් අනතුරුව ය.

ලැගුම් ගෙය හැර දමා ආනන්ද පියතුමා ජීවත් වන්නට තෝරා ගෙන ඇති කුඩා කුටිය

බුදු දහම, හින්දු දහම, ඉස්ලාම් දහම, කිතු දහම එකලෙස ම ගරු බුහුමන් ලබන බවට සලකුණු කුටිය පුරාම විය. හැම දහමකම හරය පිරිපුන් මනුස්සකම වෙත අප ඔසවා තබන බව වටහා ගත නොහැකි සමාජයකට කුමන දහමකින් වුව පලක් වෙද? නමුත් සොබාදහම සමඟ ඒකාත්මිකව දිවි ගෙවන පියතුමා තුළ නම් සැම දහමකම උතුම් බව තහවුරුව ඇති වග අතිශයින් පැහැදිලි ය.

කුඩා තහඩු කුටියෙහි වරිච්චි බිත්ති සැරසී ඇත්තේ යුද්ධය අතරතුර ජීවිත පරිත්‍යාග කළ දෙමළ පියතුමන්ලා ගේ සේයා රූ වලිනි. දුෂ්කරම අතීතයක පීඩිත ජනතාව අත් නොහැරි ධෛර්යසම්පන්න මිනිසුන්ගේ ජීවිත පරිත්‍යාගයන්හි  මහා පේ‍්‍රම පාරමිතාව ඒ සෑම සේයා රුවක් සමඟම බැඳී පවතී.

වැඩි කතා බහකට ලක් නොවූ පියතුමකුගේ සේයා රුව පිළිබඳව අප ගමන් සගයෙක් කළ විමසීමට ආනන්ද පියතුමා පිළිතුරු බැන්දේ එලෙසිනි.

 ‘‘ලොරාට් ෆාදව මරල දැම්ම නෙවෙයි. වතුර විසවෙලයි මැරුණෙ. ඒ නිසයි ඒ ගැන වැඩිය නොකියවෙන්නෙ. ඒත් පැහැදිලිවම ඒ මරණෙත් ප‍්‍රාණ පරිත්‍යාගයක් තමයි.’’

සැබෑ ක‍්‍රිස්තියානිය වෙනුවෙන් සාක්ෂි දරමින්, පීඩිත ජනතාව අත්නොහැර ජනතාව සමඟම සිටි එම පියවරුන් සැබවින්ම ප‍්‍රාණ පරිත්‍යාගී සාන්තුවරු නොවෙත්ද? එබඳු පියවරුන්ගේ පමණක් නොව සාමාන්‍ය ජනතාවගේ මරණයන්, අතුරුදහන්වීම්වලට පවා යුක්තිය සාධාරණය ඉටුනොවන පසුබිමක අවම වශයෙන් කතෝලික සභාව හෝ ඒ වෙනුවෙන් මැදිහත් වීම, ඔවුන්ගේ කැපවීම අගය කිරීම, සිහිපත් කිරීම වටනේ නොවේද? ජීවත්වන අතරම පීඩිත ජනතාව වෙනුවෙන් ජීවිතය කැප කරන ආනන්ද පියතුමා වැනි දුර්ලභ චරිත හමුවන්නට ලැබීම ද භාග්‍යයකි.

( විනෝද චාරිකාවක් හෝ වන්දනා ගමනක් නොවූ ඒ උතුරුකර නෑ ගමන පිළිබඳව ඔබ හා බෙදා ගන්නට අත්දැකීම් රැසක් ම ඇත. ඉදිරියේ දී ඉඩකඩ ලැබෙන ලෙස උතුරු මිතුරු හරහා ඒ අත්දැකීම් ගෙනෙන්නට අදහස් කරමි. )

භක්ති ප්‍රබෝධනය 2016 අප්‍රේල්




February 11, 2016

අප ම වැපිරූ ඛේදයේ අස්වැන්න


පුංචි දැරියක් ඈ.. ළමා නිවාසයක කන්‍යා සොයුරියන් ඇසුරේ හැදෙන වැඩෙන. පරිවාසය හරහා ළමා නිවාසයට බාර වුණු ඇයගේ වගතුග කිසිවෙක් දන්නෙ නැහැ. ඇය කතා කරන්නත් නැහැ. ඉතින් ඇයට නමකුත් නැහැ. ළමා නිවාසයේ දැරියන්ට සංගීතය උගන්වන්න එන තරුණිය නන්දිතා. දැරිය ඇයව දකින්නෙ තමන්ගෙ අම්මා විදියට.

ඇය මුලින්ම කතා කරන වචනයත් එයයි "අම්මා..."

නන්දිතා පුංචි දැරියට නමක් දෙනවා. ඒ තමයි "තාරා"

මේ කතාව දිග හැරුණෙ "තාරා" ටෙලි නාට්‍යයේ. කොටස් තිහකින් යුතු එය ස්වර්ණවාහිනියෙ සෙනසුරාදා රාත‍්‍රී විකාශය වී අවසන් වුණා. අන්තර්ජාලය හරහා "තාරා" ඔබට නැරඹිය හැකියි. යුද්ධය සහ පශ්චාත් යුදසමය, ඒ අතර මනුෂ්‍යත්වය ආදරය ගැන ඉතාම ගැඹුරින් සහ සංවේදීව සාකච්ඡාවූ මෙවන් ටෙලි නාට්‍යයක් මෑතක විකාශය වූ බවට මට මතකයක් නැහැ. තිර රචනය නාමල් ජයසිංහ. අධ්‍යක්ෂණය ආනන්ද අබේනායක.

නන්දිතා තාරාට හදවතින්ම බැඳෙනවා. ඇයට උවමනා වෙනවා තාරාව තමන්ගේම දියණිය විදියට හදා වඩා ගන්න. ඇය ඒ වෙනුවෙන් තම මව්පියන්, තම පෙම්වතා, පෙම්වතාගේ සිංහල බෞද්ධ කුලීන මව්පියන් සමඟ නිරන්තර අරගලයක යෙදෙමින් වෙහෙස දරමින් ඉන්න අතර දැරියගේ සැබෑ මව්පියන් ළමා නිවාසය සොයා ගෙන එනවා. ඒ යුද්ධයෙන් පීඩාවට පත් වුණු තරුණ දෙමළ මවක් සහ පියෙක්. ඇයගේ සැබෑ නම ‘‘යාතිබවත් යුද්ධය අතරතුර පියා ආබාධිත වීමත්, දැරිය මිය ගියා යැයි අනුමාන කිරීම නිසා දැරියව මග හැරී යාමත් ගැන කරුණු අනාවරණය වෙන්නෙ ඉතාම අනුවේදනීය ආකාරයෙන්..

දැරිය තම රැකවරණයට ගැනීමට පෙරුම් පුරන නන්දිතා සහ අසරණ දමිළ යුවළ අතර ඇති වෙන්නෙ අතිශය මානුෂීය ගැටුමක්. මේ අතර නිතර නිතර සිහිසුන් තත්වයට පත් වෙන තාරා වෛද්‍ය පරීක්ෂණයට භාජනය කරන වෛද්‍යවරයා පවසන්නෙ ඇයට හදිසි සැත්කමක් කළ යුතු බව. ඇයගේ හිසේ යකඩ කැබලි දෙකක් ඇති බවත්, ජීවිතය බේර ගන්න නම් එක් කැබැල්ලක් ඉවත් කළ යුතු බවත් වෛද්‍යවරයා පවසනවා.

‘‘අපි මුලතිව් ඩොක්ට. මේ යුද්දෙ අන්තිම කාලෙ. හැම තැනම බ්ලාස්ට් වුණා. කොහෙ දුවන්නද කියල අපි දැනගෙන උන්නෙ නෑ. හොස්පිට්ල් තිබුණෙත් නෑ. රෙඩ් ක්‍රොස් එකේ අයත් ගියා. අපි දිව්වා ඩොක්ට..

ශල්‍ය කර්මයට අවශ්‍ය මුදල දෙන්නෙ නන්දිතා සහ ඇගේ මව්පියන්. පන්සල්, පල්ලි, කෝවිල් යමින් දැරියගේ සුවය වෙනුවෙන් ඔවුන් දෙවියන් බුදුන් යදින්නෙ එකටම. අඬන්නෙ, ජීවිතය බෙදා ගන්නෙ එකටම. ක‍්‍රමයෙන් මේ දමිළ යුවළ සහ නන්දිතාත් ඇගේ පෙම්වතාත් අතර බැඳීම තහවුරු වෙමින් මනුෂ්‍යත්වය අවදි වන ආකාරය, එකිනෙකාට උදව්වන ආකාරය හරිම මානුෂීයව සහ සංවේදීව දිග හැරෙනවා. ජාති, ආගම් භේද ඉක්මවන මනුෂ්‍යත්වය කොතරම් අපූරුද?  

‘‘මට පුළුවන් වුණා නම් ඔය ඔපරේෂන් එකට කැමති වෙන්නෙ නෑ මැඩම්. ඒත් අපට කොහෙන්ද එච්චර හයියක්. මට මගෙ දුවව තවත් කපන්න කොටන්න  ඕන නෑ මැඩම්. අපේ ආයෙ මොනවද කපන්න කොටන්න ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ. කමක් නෑ. දැන් සිහිය නෑනෙ..‘‘

එහෙම කියන්නෙ දැරියගේ තාත්තා යෝගා.

‘‘මට මේක තවත් දරාගන්න බෑ. මට බයයි. අපේ දුව ආයෙත් අපට නැති වෙයි කියල. අපිට හැමවෙලේම මොනව හරි නැති වෙයි කියල හිතෙන එක නවතින්නෙ නැද්ද? “

එහෙම අඬා වැටෙන්නෙ දැරියගේ අම්මා මනෝ.

දින කිහිපයකට පසුව සිහිය එන තාරාට කිසිවක්ම මතක නැහැ. කිසිවෙක්ම මතක නැහැ. ඇයට ඇගේ මව්පියන් හෝ ඇය මහත් ආදරයෙන් අම්මා යැයි කියූ නන්දිතා හෝ ළමා නිවාසයේ දී ඇය රැක බලා ගත් පැවිදි සොයුරිය හෝ මතකයට එන්නෙ නැහැ. ඇය සියල්ලන් දිහා බලන්නෙ හිස් බැල්මකින්. තාරාගේ අයිතිය වෙනුවෙන් අරගල කළ අයට අවසන හිමිවෙන්නෙ ඒ හිස් බැල්ම පමණයි. යුද්දයෙන් දිනා ගත හැකි දේ කුමක්ද? ‘‘තාරා‘‘ නාට්‍යෙය් අවසානය ඒ හිස්කම තීව්ර කරනවා.  



‘‘යුද්දෙ දින්නා... කවුද?“

‘‘අපි!! කවුද කියල අහන්නේ?“

‘‘අපි!! කවුද අපි? අම්මෙ දකුණෙ හැම සිංහල ගමකටම මිනී පෙට්ටියක් ආවා. දෙමල කොල්ලො කෙල්ලො කී දෙනෙක් නම් මැරෙන්න ඇද්ද? දැන් කවුද අපි? හැම දුප්පත් පවුලකටම මිනියක් ලැබුණා. කවුද යුද්දෙ දින්නෙ. දැන් කවුද අපි?‘‘

තාරා දැරිය හිස් බැල්මෙන් අප දෙස බලා සිටිනා අවසන් රූප රාමුව සමඟ සටහන් වන්නේ මේ වදන් පෙළ... 

‘‘අතීත පරම්පරාවල් වැපිරූ අපේ පරම්පරාව නෙළා ගත් ඛේදයේ අස්වැන්න...

ඒ ඛේදයේ අස්වැන්න ඉදිරි පරම්පරාවලටත් උරුම කර දෙනවාද යන්න අපි වගකීමෙන් සිතා බැලිය යුතු නොවේද?

2016 මාර්තු